Kangurowanie (KMC - Kangaroo Mother Care) jest sposobem opieki nad noworodkiem, który zapewnia bezpośredni kontakt ciała malucha z ciałem rodzica. Kangurowanie praktykuje się już zaraz po porodzie. Według zaleceń pierwsze przystawienie dziecka do skóry mamy powinno trwać co najmniej dwadzieścia minut. Kolejne kangurowania powinny trwać dłużej.
Dzieci zdrowe, urodzone w terminie, warto kangurować co najmniej godzinę dziennie, przynajmniej do ukończenia trzeciego miesiąca życia. W późniejszym okresie maluszka można kangurować według potrzeb i mogą to robić obydwoje rodziców.
Maluszka należy położyć na odsłoniętą klatkę piersiową i upewnić się, że całą powierzchnią brzuszka od pępka do szyi dotyka twojego ciała. Plecy i boki noworodka powinny być zasłonięte np. kocykiem, który utrzyma ciepło.
Wcześniakom, czyli dzieciom bardziej narażonym na wychłodzenie, można dodatkowo założyć czapeczkę i skarpetki.
Kangurowanie to nie tylko bliskość fizyczna. Dziecko przywierające do ciała mamy zaraz po porodzie jest naturalnym bodźcem i sygnałem do rozpoczęcia produkcji pokarmu. Kangurowanie sprawia również, że między mamą a maleństwem tworzy się silna więź emocjonalna.
Kontakt skóra do skóry wspiera budowanie relacji, daje poczucie bezpieczeństwa. Dziecko, które pozostaje w bliskim kontakcie z rodzicem, jest dużo bardziej pewne siebie, spokojniejsze i odporne na stres. Kangurowane dzieci dzięki temu także łatwiej zasypiają.
Kontakt skóra ze skórą ma wiele korzyści nie tylko dla rozwoju dziecka, lecz także dla rodziców. W przypadku mamy — redukuje poziom stresu i wpływa na szybszy powrót do dobrego samopoczucia po porodzie. Może sprawić, że mama nie będzie miała tzw. baby blues’a lub będzie on przebiegał łagodniej. Tata także może kangurować dziecko. Wpływa to pozytywnie na więź między nim a maluszkiem. Sprawia, że czuje większą odpowiedzialność i staje się wrażliwszy na potrzeby pociechy.